- بافت های اطراف زانو ، محل تجمع چربی است و کم بودن خون رسانی به این منطقه باعث می شود که التهابات اطراف مفصل در محل باقی مانده و ایجاد درد کنند. کربوکسی تراپی می تواند با افزایش جریان خون به این منطقه، درد اطراف مفصل را به خوبی درمان کند.
- از موارد دیگری که کربوکسی تراپی موثر عمل می کند، درمان خار پاشنه و آرنج تنیس بازان یا تنیس آلبو است که در این موارد با افزایش التهاب و کاهش خونرسانی به بافت مواجهیم. اگر همراه با درمان های دیگر برای این مشکلات، از کربوکسی تراپی ستفاده شود، خونرسانی به بافت افزایش یافته و روند درمان بسیار بسیار تسریع می شود. در حقیقت کربوکسی تراپی در این موارد باعث کاهش درد ، افزایش اثربخشی مدالیته های درمانی و تسریع در بهبودی می شود.
- از موارد دیگر استفاده از کربوکسی تراپی ، درمان سلولیت ها می باشد. یکی از علل ایجاد سلولیت، تجمع آب میان بافتی در بافت چربی است که مانع از جذب چربی می شود. تزریق دی اکسید کربن به صورت زیر جلدی می تواند با افزایش خونرسانی و افزایش رگسازی در زیر جلد ، جذب چربیهای سلولیتی و جذب مایع بین بافتی باعث بهبود سلولیت و تسریع روند درمان گردد.
- در سردرد های با منشا گردنی یا سرویکوژنیک هدک تزریق اطراف گردن به صورت زیر جلدی می تواند باعث ریلکس شدن و آزاد شدن عضلات شود. در حقیقت کلسیم می تواند باعث کاهش کلسیم خارج بافتی و کنترل اسپاسم عضله شود و این شکستن اسپاسم عضله خود می تواند باعث بهبود سردردهای با منشا گردنی شود.
عوارض کربوکسی تراپی:
کربوکسی تراپی کاملا بدون عارضه است. در بسیاری از اعمال جراحی خصوصا اعمال جراحی آندوسکوپیک یا لاپاراسکوپی یا آرتروسکوپی که توسط آنها فضای داخل بدن را مشاهده می کنند، حجم زیادی از گاز دی اکسید کربن داخل آن فضا می کنند و بعد هم تخلیه شده و هیچ عارضه ای ندارد. لذا کربوکسی تراپی درمان کاملا امن ، مناسب و بی خطری می باشد.
کربوکسی تراپی
کربوکسی نام علمی گاز دی اکسید کربن می باشد و کربوکسی تراپی یک روش درمانی است که در آن گاز دی اکسید کربن به بافت زیرجلدی تزریق می شود. در این روش با استفاده از سوزن های بسیار ریز مقدار مشخص و قابل اندازه گیری از گاز دی اکسید کربن به بافت تزریق می شود. گاز دی اکسید کربن یک گاز غیر سمی است که بصورت طبیعی توسط سلول های بدن بر اثر متابولیسم ایجاد می شود.
مکانیسم اثر کربوکسی تراپی:
وجود دی اکسید کربن در بافت باعث حرکت گلبول های قرمز به سمت بافت می شود؛ لذا جریان خون به سمت بافت افزایش می یابد و باعث گشادی عروق موجود در آنجا می شود. سیستم گردش خون، دی اکسید کربن موجود در بافت را برداشت نموده و به ریه ها می برد. از آنجایی که هموگلوبین تمایل زیادی به ترکیب شدن با دی اکسید کربن دارد، گلبول های قرمز حاوی اکسیژن به سمت بافت آمده و با برداشتن دی اکسید کربن تزریق شده، اکسیژن خود را در بافت آزاد می کنند و در حقیقت با این کار سطح بالایی از اکسیژن در بافت ایجاد می شود.
کاربردهای کربوکسی تراپی
- دی اکسید باعث افزایش خون رسانی به بافت شده و به تدریج با تداوم کربوکسی تراپی ، رگ سازی در محل ایجاد می شود. از آنجایی که بخش اعظم بیماری ها در بافت های اسکلتی عضلانی ناشی از کاهش خون رسانی به بافت می باشد و از سوی دیگر درمان آنها با افزایش خون رسانی به بافت ایجاد می شود ، کربوکسی تراپی می تواند یکی ار راهکارهای کمکی برای درمان بیماری های اسکلتی عضلانی خصوصا بیماری های تاندون و عضله باشد.
- غضروف مفصل، فاقد رگ های خونی واضح می باشد؛ بنابراین امکان افزایش جریان خون در آن منطقه با تزریق دی اکسید کربن یا کربوکسی تراپی وجود ندارد. لذا کربوکسی تراپی روی خود آرتروز تاثیر چندانی ندارد؛ ولی در آسیب های لیگامانی، آسیب های تاندونی، آسیب های کپسول مفصلی و دردهای پری آرتیکولار ( دردها و ضایعات اطراف مفصلی) کربوکسی تراپی می تواند به مقدار قابل توجهی موجب بهبودی درد و بهبودی عملکرد گردد. بنابراین به همراه درمان هایی نظیر پی آر پی یا مواردی از فیزیوتراپی مثل لیزر درمانی یا رادیوفرکوئنسی، می توان از کربوکسی تراپی برای افزایش جریان خون استفاده کرد.