درمان سیاتیک آلژیا بسته به علت آن است. به جز در موارد ناشی از دیسک کمر، مداخله جراحی کمتر نیاز شده و اغلب موارد با درمان های غیر جراحی مانند فیزیوتراپی، تزریق های مناسب، داروهای ضد التهاب و حرکات اصلاحی قابل درمان می باشد. در مواردی که آبسه در محل تزریق و یا هماتوم در محل تزریق باعث فشار بر روی عصب سیاتیک می باشد تخلیه آنها با روش جراحی یا غیر جراحی می تواند کمک کننده باشد. در هر حال در کلیه موارد (موارد نیازمند جراحی و یا موارد دیگر)، درمان های نگهدارنده ، فیزیوتراپی، حرکات اصلاحی جزء اصول درمان درد سیاتیک می باشد. استفاده از طب سوزنی نیز در کاهش درد می تواند کمک شایانی بکند.
عصب سیاتیک بزرگترین و قطور ترین عصب بدن می باشد که ریشه‌های عصبی خارج شده از ستون فقرات کمری آن را ایجاد می کند. اصطلاح سیاتیک به غلط به درد ناشی از آسیب سیاتیک اطلاق می گردد؛ به گونه ای که وقتی بیمار اصطلاحا می گوید "من سیاتیک دارم" یعنی "من درد عصب سیاتیک دارم".
علت آسیب عصب سیاتیک متنوع بوده و شایع‌ترین و مهم ترین علت آن، آسیب‌دیدگی یا بیرون زدگی دیسک های بین مهره ای و به دنبال آن آسیب ریشه های عصب سیاتیک در ناحیه کمر می باشد. بنابراین در بسیاری از موارد اصطلاح سیاتیک یا درد سیاتیک مترادف با بیرون زدگی و فتق دیسک کمری می باشد.
عصب سیاتیک در هنگام عبور از ناحیه کمر و اندام تحتانی از زیر عضلات متعددی می گذرد. یکی از این عضلات به نام پیریفرمیس می تواند محل درگیری و آسیب دیدگی عصب سیاتیک باشد؛ به گونه‌ای که سندروم پیریفورمیس به اصطلاح به مواردی گفته می‌شود که اسپاسم و آسیب دیدگی عضله پیریفورمیس به روی عصب سیاتیک تأثیر گذاشته و علائم درد سیاتیک یا سیاتیک آلژیا را ایجاد می کند. از علل دیگر درد سیاتیک می توان به تزریق های ناحیه باسن اشاره کرد. در این موارد داروی تزریق شده و یا خونریزی ناشی از تزریق و یا بعضا آبسه ایجاد شده در محل تزریق به روی عصب سیاتیک فشار آورده و باعث علائم درد سیاتیک می گردد.